mércores, 28 de outubro de 2015

Raices Galegas

Todas as culturas e pobos tiveron una civilización anterior a que soe marcar bastante aos novos poboadores (nós) e as súas costumes.
Pero cales son os restos que predominan na nosa terra?  Que é o que temos en Galicia?
Imos ver...

Os Restos

Os máis espectaculares soen ser os romanos como a muralla de Lugo, pero uns dos máis importantes que temos en Galicia son os restos Celtas. Entre estos restos  temos varios moi importantes a nivel europeo e incluso mundial como os castros de Monte Tecla ou o Castro Baroña.


Súas casas son moi características e se diferencian rápidamente do resto de culturas. Súa principal característica é que son casas de pedra de forma circular e co tellado de palla, soen tener na parte de fóra una especie de forno.

Quenes eran os Celtas e que diferenzas tiñan co resto de culturas do momento??
A palabra Celta orixinalmente significaba “heroe” e se críase que este é o origen de esta ampla cultura. Extendéronse polo centro de Europa, as Galias, Britania e Iberia, transmitindo seu idioma e costumes as distintas poboacións que conquistaron.


Dende ésta época nos contan historias que teñen que ver cos celtas e teñen relación coa naureza. Paisaxes preciosos nos cales o ruido do vento ao cruzar o bosque crea un son fermoso, o ruido da auga das cascadas, a furia do mar ou temas moi utilizados nas súas lendas crean un ambiente apropiado para que aparezan personaxes máxicos.

Idioma e Costumes

Hai un falso mito no que se di que os celtas eran un pobo agresivo, e non é así, caracterizábanse pola súa lealtade e orgullo na loita e ao mesmo tempo polo seu don coa música, a poesía e a filosofía. Desta cultura saen instrumentos moi importantes na nosa terra como a gaita. Curiosamente en Galicia manteuse moito esta cultura musical.

                                                        
A raza de celtas que vivía primeiro en Galicia, era conocida como “Brigante”, deulle nome a Brigantia (actualmente A Coruña). Como xa sabemos esta raza entrou en Galicia polo mar de Irlanda e dise que a actual Torre de Hércules foi construida para avisar aos barcos pero ao mesmo tempo para poder ver dende a sua punta máis alta súa tierra de orixen, Irlanda xusto en frente mirando hacia o mar. Gustaríame saber máis  acerca de la vida diaria, a relixión ou a organización política dos celtas, pero o que sí pódese ver é que existen costumes que permanecen ata os nosos días.
 
As características da súa civilización

As mulleres nesta cultura están moi valoradas polas labores que realizan e por ser as causantes da vida humana, encárganse sobre todo das labores da casa e fan tareas como artesanías e a agricultura . Como na actualidade os celtas no consideraban a la mujer por debaixo do home. Podían escoller aos seus amantes e a virxinidade non era un papel tan importante como sí o é na cultura cristiana o musulmana. Para a época na que viviron eran una cultura moi avanzada neste sentido e parecida a actual, na que a muller que era madre, era vista como unha diosa protectora. Outro dos rasgos que sorprende da cultura celta, é que la liberdade é importantísima, polo que apenas existían excravos.
Os inimigos dos celtas chamábanlles "Os fillos dos ventos" e o seu orgullo era tan grande que preferían morrer antes de ser derrotados.

Que comían???
Outra caraterística deste pobo era que lles encantaba comer ( quizáis por iso os galegos somos de tan bó comer...), de la cual hemos heredado gran parte de manxares. Facían unha especie de cervexa realizada con trigo e mesturada con mel. En épocas de paz facíanse grandes festins  nos que se xuntaba todo o pueblo. Estes festines sempre eran animados con liras, gaitas e  instrumentos e cantábanse cancións con temas relacionados con amores tráxicos e heroes que morreron nos seus combates.
Para comer utilizaban os dedos. O máis común era o xabarín , a vaca, cerdo e boi . En vez de patacas  acompañaban seus pratos con mantequilla, queixo, mel e castañas o mel, e sempre acompañado de cervexa ou licores de herbas.
Como podedes ver,as súas costumes non están tan afastadas das nosas como poderiamos pensar, seguimos a celebrar festas coma eles nos solsticios, por exemplo o Samaín (propiamente celta, non o americano Hallowen) , para dar a venvida ao inverno e despedir o verán. Tamén mantemos a súa música, en maior ou menor medida, pero séguese a cultivar e a producir ese xénero.

sábado, 24 de outubro de 2015

Os nosos mouros e mouras

Na nosa terra, en tempos pasados existiron os mouros e as mouras, e ainda que poidamos pensar que son o mesmo ser non é así, hai unhas poucas diferenzas e antes de nada vouvos a aclaralas:
Cada un ten una función distinta e polo tanto non os debemos confundir nin pensar que son os mouros os acompañantes masculinos dás mouras.É certo que as súas aparicións teñen lugar nos mesmos lugares, nos castros.
Os mouros básicamente eran unha raza de seres ancestrais mentres que as mouras formaban parte do chamado mundo dos espíritos da natureza. Nos mouros era máis importante o aspecto colectivo, de raza, mentres que as mouras o que predominaba é a individualidade e o sobrenatural.
Xa que temos aclarado isto, vou empezar a falar deles!!

Quen son?     

Os mouros son, según as lendas que nos contan , os constructores dos castros, petroglifos, rocas, covas... Son un pobo máxico que hoxe está agochado baixo terra. Ao meu gusto, son os máis antigos habitantes de Galiza.

Como somos un pobo celta e é algo que me fascina, case todos os seres da nósa cultura teñen conexión coas culturas célticas do norte de Europa, como por exemplo, os mouros son comparables cós Pictos escoceses e os Fennianos irlandeses.
A mayoría dos personaxes, os mouros, viven asociados a algún monumento megalítico, coñecen onde están escondidos todos os tesouros, e a moitos deles tamén asóciaselles a construcción do monumento.





Pregunteille a miña avóa se coñecía alguna lenda de mouros e como non era de extrañar, era así. Contoume que preto de onde vivían os seus avós, había unha pedra moi grande case arriba de todo do monte onde ninguén atrevíase a ir, e que isto era así por mor de dúas mouras que habitaban preto dela.
Nesa pedra, as mouras dicía a xente que eran moi fermosas, e tamén dician que se convertían en serpes... Dín que éstas dous mulleres gustáballes baixar as festas que se facían no pobo, e cando regresaban ao monte acompañadas dalgún mozo ( a súa fermosura facía que todos os mozos do pobo quedaran embelesados con elas) ao chegar un pouco antes da pedra, as mouras parábanse e non deixaban que os mozos as acompañaran máis aló. Un día, un destes pretendentes non fixo caso e seguiunas ata a pedra sen que elas se deran conta, e o rapaz quedou moi sorprendido cando viu que as mouras que acompañara esa noite,  se transformaban en terribles serpes e desaparecían na peneda....
Tamén as xentes contaban que outra vez unha destas mouras díxolle ao seu pretendente que era víctima dun feitizo e que debía axudala a romper co encantamento. A moura díxolle ao rapaz que a seguise ata a pedra e que pasase o que pasase, non se asustara. Así o fixo o mozo, pero tan pronto chegaron a pedra, a moura transformouse en serpe e amousouse ante el con repugnante mal olor e un carabel nos beizos. O rapaz asustado, saíu correndo sen cumprir a súa promesa e axudala a se desencantar.
 
Hoxe en día os mais maiores pensan que esas dúas mouras seguen a habitar polos montes xa que ningún rapaz conseguiu desencantalas.
Miña avóa díxome que esa pedra da que me estaba a falar estaba no monte de Chamorro, un monte que está entre o centro da cidade de Ferrol e Cobas. Enseguida intereseime ao dicirme que nesa pedra había uns debuxos e dinme conta que tratábase dun petroglifo.


                                                                         
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 

luns, 5 de outubro de 2015

As miñas costas

O fin de semana decidín rodear a costa da miña cidade, e puiden comprobar que temos moi preto de nós lugares fermosísimos, os que moitas veces non somos capaces de apreciar o suficiente ou que simplemente no lle damos o valor que realmente teñen.